Salsa, pollo en het witte goud

Lieve mensen,

Hier dan alweer het laatste verslag van onze reis. Na een lang weekend van bijna 7 maanden zit het er nu dan toch echt op..

De laatste twee maanden hebben we door het mooie Zuid-Amerika gereisd. Eerst naar het nog absoluut niet toeristische Paraguay. Een arm land zonder één meter kust. Ze hebben min of meer wel één toeristisch pareltje in handen (die ze wel moeten delen met Brazilië en Argentinië omdat het op de grens ligt), de Iguazu watervallen en een supergrote stuwdam die 80% van het land voorziet van stroom. Wij hebben deze watervallen vanaf de Braziliaanse kant bekeken. Paraguay is niet alleen niet toeristisch maar er is ook een beperkte infrastructuur naar parken etc.. We hebben een weekje doorgebracht in het Gran Chaco gebied wat voornamelijk bestaat uit savanne. Er wonen daar bijzonder veel Mennonieten in verschillende kolonies. Het zijn volgelingen van de priester/anabaptist Menno Simons. Vanuit o.a. Nederland, Duitsland en Rusland is aan deze Mennonieten via verschillende lange routes (o.a. via Canada en Mexico) in Paraguay land toegezegd waar ze zich konden settelen. Ze hebben wel het allerslechtste deel van Paraguay gekregen, het dorre Chaco met alleen maar struiken een brandende zon en muggen. Nu is het nog maar moeilijk voor te stellen hoe zwaar deze mensen het hier gehad hebben om letterlijk alles op te bouwen; wegen, boerderijen, vee, landbouw en voorzieningen. De Mennonieten zijn tegenwoordig een hele belangrijke factor voor de economie van het land, ze hebben grote ranges met koeien. En wat heel grappig was dat we hier, midden in zuid-amerika, gewoon in het Duits konden communiceren met ze.

De eerste kolonie die hier gesticht is heet Menno en uiteraard hebben we daar een bezoekje aan gebracht ;).

En toen… zijn we met de bus van Paraguay naar Bolivia gegaan. Op zich niets mis mee om 800 km te rijden, heerlijk zelfs om lekker achterover te zitten en van het uitzicht te genieten. Maar deze busrit was toch weer net even anders dan alle andere. Het begon al met het feit dat het voor ons niet duidelijk was waar we ’s nachts precies moesten wachten voor de bus (het was een doorgaande bus die langskwam vanaf de hoofdstad). De hele dag en avond was het lekker weer en ja hor, toen wij om 3.30 ’s nachts met onze backpack nog een kilometer moesten lopen was het alsof we onder een douche doorliepen. De (zand)weg was super glad, dus al schuivend, helemaal zeiknat en best koud waren we bij een plek aangekomen waar we droog konden staan. Gelukkig stonden er twee mensen uit Paraguay waarvan we begrepen dat ook zij wachtte op de bus. Na een uur gewacht te hebben (de bus zou tussen 4.00 en 6.00 aankomen) stapten we met droge kleren en modderschoenen de stinkende bus in met slapende mensen die al 8 uur in de bus zaten.

We hebben er maar liefst 23 uur over gedaan om deze 800 km te overbruggen, waarvan de eerste 100 km 8 uur heeft geduurd! Echt een hele slechte, zeg maar gerust ‘geen’, weg. Daarbij hadden we het ‘geluk’ dat het de hele nacht had geregend en dat gaf de weg een totale metamorfose tot van modder gemaakte glijbaan. Urenlang door diepe kuilen, glijden over de weg en vallende spullen weer in het bagagerek stoppen. We hebben twee keer helemaal vastgezeten en gewacht tot de chauffeurs de bus hadden uitgegraven. Toen de weg eindelijk weer normaal een weg te noemen was en we de grens van Bolivia naderden begonnen de obstakels van drugscontroles, formulieren invullen en douane. Toen we uren later eenmaal voorbij alle formaliteiten waren konden we de laatste 7 uur onafgebroken doorrijden naar de eindbestemming; Santa Cruz. Kortom; een geweldig ritje. O, en de busrit was inclusief compleet verzorgde maaltijden. De lunch bestond bijvoorbeeld uit ijskoude rijst met nog koudere kipschnitzel met een lolly erbij.

De ruim drie weken in Bolivia waren geweldig, wat een ontzettend mooi land! Het is ook een heel arm land en dat is goed te zien in de grote steden aan de vele mensen die op straat leven. We wilden daar graag gaan rotsklimmen en dat ging uiteraard weer op z’n, tja hoe zullen we het noemen, niet-Europees. Zonder verdere toelichting of invullen van ‘op eigen risico’ formulieren konden we (na eerst een flink stuk de berg op wandelen) beginnen met klimmen en daarna abseilen. Toen de gids na de eerste klim de touwen op een andere route moest vastleggen vertelde hij in het Spaans (wat wij natuurlijk al vloeiend verstaan :p) dat Menno hem moest gaan zekeren, geen verdere uitleg hoe of wat.. ongelofelijk.

Een dag later zijn we begonnen aan de El Choro, een Inca trail hiking van drie dagen. Tent, matjes en slaapzak (lekker fris ;)) gehuurd omdat er onderweg geen plekken waren om te slapen. We zijn inmiddels aardig vaak langere tijd in hoger gelegen gebieden geweest, maar het begin van deze tocht op 4800 meter was teveel voor ons en de eerste dag waren we allebei behoorlijk ziek van de hoogte. Onderweg een aantal Indiaanse vrouwen tegengekomen. In Bolivia leven enorm veel Indianen, vooral in La Paz zie je er veel in traditionele kleding die eten verkopen bij een straatkraampje. Dik in gepakt in een stuk of wat kleden, maar dan wel vaak op blote voeten. Een beetje warme kleding kan ook geen kwaad want deze stad ligt op maar liefst 3600 meter hoogte.

We hebben ook de allerbekendste en toeristische tour van Bolivia gedaan; Salar de Uyuni. Met een Jeep rijdend over de gigantisch grote zoutvlakte en door de hooggelegen woestijn. Heel erg mooi (foto’s spreken verder voorzich). Op de derde en laatste dag zouden we om 5.00 uur al vertrekken om de geisers te kunnen zien bij zonsopkomst. Om iets over 5, kwam onze gids de slaapzaal net iets te luidruchtig binnen om te vertellen dat het nog 20 minuten zou duren. Gelijk was wel duidelijk dat hij een erg gezellige avond en nacht had gehad en rijkelijk had genoten van de alcohol. Inmiddels waren de andere Jeeps al vertrokken en wij stonden nog buiten in de kou met een stomdronken chauffeur, niet in staat om te rijden. De rest van de groep had geen rijbewijs en daarom zat er een kwartier later niemand minder achter het stoer dan meneer Mulder. Met een in het Spaans lallende chauffeur naast hem die maar niet wilde begrijpen dat Menno niets kon verstaan van zijn aanwijzingen. Twee uur lang offroad door de woestijn rijden was gelukkig geen straf voor Menno ;).

Verder nog een aantal dagen diep in de  Amazone van Bolivia geweest. Super, super heet daar en veel te veel muggen. Tot zover de negatieve kant, verder heel mooi om te diversiteit van de natuur en dieren daar te zien. Het is altijd ontzettend warm, maar we hebben ook hevige onweer en regen gehad. De tweede nacht na een hevige regenbui had iedereen een nat matras vanwege het lekkende dak.

Eén minpuntje aan Zuid-Amerika; het eten. Op zich zijn we (en vooral Martine) een grote fan van kip oftewel Pollo, maar er zit een grens aan de frequentie (lees: dagelijks of twee keer per dag) kip eten. In Colombia hebben we het nog het meest getroffen en hadden vaak lekkere kip, rijst en bruine bonen maaltijden en heerlijke soep. Misschien zijn we verwend met het smaakvolle en pittige eten in Azië, de beste keuken tijdens onze reis. Toch zijn er, vooral in de grote steden, genoeg alternatieven om lekker te eten, dus geen reden om medelijden met ons te hebben ;).

De laatste kleine drie weken hebben we in Colombia doorgebracht. We hebben een autootje gehuurd (we waren blij dat de tassen erin pasten) en zijn er zelf op uit getrokken. Totaal niet te vergelijken met Paraguay en Bolivia, maar een erg mooi land. Wat dit land naast de natuur en geschiedenis echt bijzonder maakt zijn de mensen, ze zijn enorm vriendelijk en behulpzaam.

Op de luchthaven werd ons een hotel dichtbij aangeboden voor 19 dollar. Omdat het al laat was en we de volgende dag toch weer terug moesten komen voor het huren van een auto vonden we het prima. Daarnaast zat het vervoer naar het hotel bij de prijs in, we vonden het wel een erg scherpe deal. Daarnaast zag de vrouw in kwestie er wel heel netjes uit en we hebben nog een keer op ons mobiel het bedrag van 19 dollar ingetypt, ja dat was juist. We werden met een hele mooie taxibus opgehaald en naar het hotel gebracht, zat allemaal bij de prijs in. Bij het hotel aangekomen stond het personeel ons buiten al op te wachten en nam onze backpacks aan. Het hotel blonk van het marmer en gouden delen. Op dat moment wisten we zeker dat er iets niet goed zat. Bij de receptie werd ons dan ook de bittere waarheid verteld, een overnachting kostte 90 dollar. Dus 5 minuten later zaten we in een simpele degelijke taxi op weg naar een hostel en lagen we uiteindelijk gewoon op een slaapzaal.

We hebben een dagcursus wildwater kayaken gedaan, erg gaaf maar ook best een beetje gevaarlijk. Omdat de gids alleen maar Spaans kon, we dus bijna niets van zijn uitleg konden begrijpen en allebei na 5 minuten ondersteboven lagen, vonden we het na een halve dag wel welletjes.

We hebben door ontzettend mooie gebieden gereden en in hele gezellige en kleine koloniale stadjes geslapen waar geen of weinig toeristen zijn. Dat maakt wel dat een kappersbeurt van Menno zomaar uit kan lopen tot 1,5 uur omdat de kapper en zijn vrienden van deze Bob Marley salon het leuk vinden dat we bij hen langskomen. Van een feestje zijn ze ook niet vies en overal klinkt salsa muziek, in taxi’s, op straat, in winkels, restaurants, cafés, etc. In Medellin zijn we naar een salsabar geweest, heel mooi om te zien hoe goed ze kunnen (salsa)dansen. We hebben daar ook een hele mooie stadstour gedaan en veel gehoord over de geschiedenis van een van de gevaarlijkste steden ter wereld. Colombia is jarenlang geregeerd door drugsbendes, maar de laatste 15 jaar is er enorm veel veranderd en is de stad veel veiliger geworden, maar er zijn nog steeds plekken waar je je beter niet kunt vertonen. Colombia is trouwens niet het enige land wat met de drugs issues te maken heeft. Colombia en Peru hebben het grootste deel van de productie in handen, maar er zijn veel smokkel routes en sommige daarvan gaan door Peru, Bolivia, Paraguay en Brazilië en dan richting Europa. Onderweg in Colombia staan er dan ook gigantisch veel militaire posten die controles uitvoeren. Wij zijn niet verder gekomen dan het kauwen op de vrije onschuldige Coca bladeren die goed voor de gezondheid schijnen te zijn.

Het is ons regelmatig overkomen dat ’s avonds de elektriciteit eventjes overal in de stad uitvalt, maar niemand die daar hier nog van opkijkt. Afgelopen weekend waren we in een kroeg waar dat ook gebeurde en de rest van de avond was het net zo gezellig, maar dan met kaarslicht en nog steeds wat muziek vanwege een generator.

Het vervoer hier met bepakte paarden en volgeladen vrachtwagens deed ons wel weer een beetje aan Azië denken. De hoofdwegen zijn over het algemeen best goed in Colombia, op af en toe een groot gat na. Het verkeer is soms echt drama in Colombia. Je moet zeker van je zaak zijn als je hier deelneemt aan het verkeer en niet bang zijn om je auto ergens tussen te drukken. Dan zijn er nog de vele motors en brommers die overal tussendoor rijden en de chaos is soms compleet. We hebben nergens zoveel ongelukken in het verkeer gezien als hier. Je zou het een sociaal wegennet kunnen noemen want de weg is van iedereen; van voetgangers, tot paarden, tot vrachtwagens. De afgelopen dagen reden we weer terug naar de hoofdstad Bogota, de Spark heeft het zelfs op de offroad stukken tot het eind volgehouden.

Met toch een beetje pijn in ons hart omdat de reis erop zit, maar herinneringen aan een ontzettend mooie tijd moeten we ons gaan klaarmaken voor de reis richting het relatief koude Nederland (hoewel we wel hoorden dat het weer deze week beter wordt, het zal niet tippen aan de tropische temperaturen hier).

We vliegen maandagmiddag naar Miami en blijven daar nog een dagje en komen woensdag aan in NL.

Bedankt voor al jullie leuke en lieve reacties de afgelopen maanden, heel erg waardevol geweest voor ons!

Tot gauw!

Grtz,

Menno & Martine